MIJN VERHAAL
Je kent hem wel, de grapjas van de klas. De jongen die met de nodige zelfspot en droge humor de sfeer wil opvrolijken.
Ik ben altijd al die (flauwe) plezante geweest. Als kind deed ik er alles aan om mensen aan het lachen te maken. Op de tennisclub, in de klas, op familiefeesten of gewoon thuis. Ik hield ervan om mensen te zien en te horen lachen. Humor was mijn manier om met de serieuze zaken van het leven om te kunnen gaan.
Als jongste van een gezin met vijf kinderen zag ik als opgroeiende tiener dingen die ik misschien beter niet had gezien. Mijn vader had een zwaar alcoholprobleem en mijn grote broer had te kampen met een drugsverslaving. Ikzelf worstelde net zoals mijn vader met een minderwaardigheidscomplex. Ik vergeleek mezelf te vaak met anderen en vertelde mezelf het verhaal dat ik niet goed genoeg was. Mede door aanhoudende pesterijen stopte ik ook tijdelijk met school.
Gelukkig kon ik tijdens die moeilijke jaren altijd terugvallen op mijn grote passie: tennis. Tennis gaf mijn leven richting en is één van de redenen waarom ik altijd verliefd ben gebleven op het leven.
Mijn persoonlijke zoektocht, leidde tot dit project, ‘Cuore’, waarmee ik zoveel mogelijk jongeren wil helpen, coachen en bovenal inspireren.
Ik wil graag mentale gezondheid nog meer bespreekbaar maken, want iedereen krijgt vroeg of laat zijn of haar portie leed te verwerken. In elke moeilijkheid schuilt een unieke mogelijkheid om te groeien als mens. Zo ontdekte ik het boek ‘De Kracht van Kwetsbaarheid’ van Brené Brown.
Mede door de wijsheden uit dit boek ging er een nieuwe wereld voor me open. Ik schreef er volgend gedicht over:
Niet degene die een oordeel velt
De eer komt toe aan de man of de vrouw die daadwerkelijk in de arena staat
en die passioneel voor zijn of haar dromen gaat
De man of de vrouw die fouten maakt
Maar moedig blijft en toch niet kraakt
Die groot enthousiasme en grote toewijding kent
Die zijn of haar trouwe fans verwent
Die als het meezit, uiteindelijk wordt beloond voor zijn of haar heroïsche daad
En die als het tegenzit en als hij of zij faalt, toch met trots de arena verlaat
Kwetsbaarheid is geen kwestie van winnen of verliezen
Maar een kwestie van inzien en accepteren dat je meestal niet hebt te kiezen
Want je wint in het leven of je verliest
Er is zelden of nooit een gelijkspel
En toch kan je altijd winnen
Hoe? Dat besef komt nog wel…
Mede door het boek van Brené Brown en dit gedicht kon ik mijn minderwaardigheidscomplex overwinnen en zag ‘Cuore’ het levenslicht in 2016.
In 2017 stierf mijn grote broer, Toon. Met de erfenis van mijn broer volgde ik een opleiding tot jongerencoach. Mijn missie werd steeds duidelijker.
Mede door afscheid te moeten nemen van Toon, alsook van mijn zus Maaike en mijn beide ouders gooide ik mijn leven over een andere boeg en ging ik anders leven.
Ik ontdekte de onmetelijke kracht van meditatie, yoga, tai chi, ademhalingsoefeningen, brieven schrijven, dankbaarheidsrituelen…
Mijn missie was inmiddels zonneklaar: jongeren meer zelfvertrouwen geven zodat ze helemaal zichzelf kunnen en durven zijn.
Verdriet, vreugde en moed
Als jongerencoach wil ik met ‘Cuore’ jongeren uitnodigen om wat minder de ‘alles-dik-oké-show’ mee te spelen en wat vaker stil te staan bij hoe ze zich écht voelen vanbinnen. Ik wil jongeren bovenal een uitdagende, meeslepende toekomst schenken.
De reden waarom ik dit doe, is in de eerste plaats verdriet. Het verdriet tussen wat is en wat zou kunnen zijn. Zo ben ik van mening dat wij als mensheid veel hartelijker en bovenal veerkrachtiger zouden kunnen zijn.
Naast verdriet, is vreugde natuurlijk ook een heel belangrijke drijfveer. Die ‘joie de vivre’ kwam mede door het verdriet te uiten weer helemaal tot leven. Tranen reinigen de vensters van de ziel.
Ik wil mijn ervaringen en kennis graag delen met jongeren om ze zo van pijn naar perspectief te leiden en van probleem naar potentieel. De rode draad in alles wat ik doe, is het tonen van grote moed. Moed, vanuit de oorspronkelijke betekenis van het Engelse ‘courage’ komt van het Latijnse woord ‘cor’, wat hart betekent. In het Italiaans klinkt het hartelijker, vandaar de keuze voor ‘cuore’.
