MIJN VERHAAL
Je kent hem wel, de grapjas van de klas. De jongen die met de nodige zelfspot en droge humor de sfeer wil opvrolijken.
Ik ben altijd al die (flauwe) plezante geweest. Als kind deed ik er alles aan om mensen aan het lachen te maken. Op de tennisclub, in de klas, op familiefeesten of gewoon thuis. Ik hield ervan om mensen te zien en te horen lachen. Humor was mijn manier om met de serieuze zaken van het leven om te kunnen gaan.
Als jongste van een gezin met vijf kinderen zag ik als opgroeiende tiener dingen die ik misschien beter niet had gezien. Mijn vader had een zwaar alcoholprobleem en mijn grote broer had te kampen met een drugsverslaving. Ikzelf worstelde net zoals mijn vader met een minderwaardigheidscomplex. Ik vergeleek mezelf te vaak met anderen en had het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Door aanhoudende pesterijen stopte ik ook tijdelijk met school.
Gelukkig kon ik tijdens die moeilijke jaren altijd terugvallen op mijn grote passie: tennis. Tennis gaf mijn leven richting en is één van de redenen waarom ik terug smoorverliefd ben geworden op het leven.
‘Four funerals and a divorce’
Mijn persoonlijke zoektocht, leidde tot dit project, ‘Cuore’, waarmee ik jongeren die zich anders voelen, wil helpen en coachen.
Ik wil graag mentale gezondheid nog meer bespreekbaar maken, want iedereen krijgt vroeg of laat zijn of haar portie leed te verwerken.
Misschien heb je ooit de film ‘Four Weddings and a Funeral’ gezien? Mijn verhaal liep net iets minder romantisch… ‘Four Funerals and a Divorce’.
Alles begon in 2015 toen mijn huwelijk op de klippen liep. Ik voelde me aanvankelijk helemaal verloren en moest door een hoge schuldenberg ook mijn huis verkopen. Gelukkig ontdekte ik toen het boek ‘De Kracht van Kwetsbaarheid’ van Brené Brown.
Er ging een nieuwe wereld voor me open. Ik zag plots dat m’n kwetsbaarheid m’n grootste kracht was in plaats van m’n grootste zwakte. Eureka!
In 2016 stierf m’n grootste tennisfan, m’n vader, vredig in zijn slaap. Mede door zijn overlijden en zijn niet-fysieke steun kon ik mijn minderwaardigheidscomplex overwinnen en zag ‘Cuore’ het levenslicht.
In 2017 stierf mijn grote broer, Toon. Met de erfenis van mijn broer volgde ik een opleiding tot jongerencoach. Mijn missie werd steeds duidelijker.
In 2018 scheurde ik mijn achillespees volledig af en had ik tijd om te rouwen en te herbronnen.
In 2019 stierf ook mijn zus, Maaike. Haar dood kwam net nadat wij als familie het harde nieuws hadden gekregen dat mijn moeder terminaal ziek was.
In 2020 stierf mijn grote voorbeeld en beste vriendin, mijn moeder, aan de gevolgen van pancreaskanker.
Mede door de vele tegenslagen op korte tijd gooide ik mijn leven over een andere boeg en ging ik anders leven. Ik ontdekte de onmetelijke kracht van meditatie, yoga, ademhalingsoefeningen, brieven schrijven, dankbaarheidsrituelen… Mijn missie was inmiddels zonneklaar: jongeren die zich anders voelen meer zelfvertrouwen geven zodat ze helemaal zichzelf kunnen en durven zijn.
Als inspiratiecoach wil ik met ‘Cuore’ jongeren uitnodigen om wat minder de ‘alles-dik-oké-show’ mee te spelen en wat vaker stil te staan bij hoe ze zich écht voelen vanbinnen. Ik wil jongeren bovenal een uitdagende, meeslepende toekomst schenken.
De reden waarom ik dit doe, is in de eerste plaats verdriet. Het verdriet door wat ik zelf allemaal heb gezien en meegemaakt, maar ook het verdriet tussen wat is en wat zou kunnen zijn. Zo ben ik van mening dat wij als mensheid veel menselijker en hartelijker zouden kunnen zijn.
Naast verdriet, is vreugde natuurlijk ook een heel belangrijke drijfveer. Die ‘joie de vivre’ kwam mede door het verdriet te uiten weer helemaal tot leven. Tranen reinigen de vensters van de ziel. Ik besef nu nog meer dat kwetsbaarheid de geboorteplaats is van elke vorm van verbinding, geluk, empathie, veerkracht en creativiteit.
Ik wil mijn ervaringen en kennis graag delen met jongeren om ze zo van pijn naar perspectief te leiden en van probleem naar potentieel. De rode draad in alles wat ik doe, is het tonen van grote moed. Moed, vanuit de oorspronkelijke betekenis van het Engelse ‘courage’ komt van het Latijnse woord ‘cor’, wat hart betekent. In het Italiaans klinkt het hartelijker, vandaar de keuze voor ‘cuore’.
